Mutlu Ol

Bakma bana öyle!
Evet, benim, en afili aşk sözcüklerinin iflah olmaz serserisi. Büyüklerimin komşu çocukları için kullandığı deyimle “kız yüzünden” dersleri bir türlü düzelmeyen de benim. Evet, o şiirleri ben yazdım, bende yalan yok vallahi billahi; sabaha kadar uyumadığım da doğrudur, kan ter içinde uyanıp ağladığım da…
Bakma bana öyle!
Evet, benim eski bir İstanbul mahallesine dair hikayelerden hayatlar kuran. Gecenin bir yarısı kapına dayanan benim, evet. Sana dokunmak için gündüzlerinden vazgeçen de benim, en olmadık şeylerden garip fallar bakan da, kabul ediyorum.
Bakma bana öyle!
Evet, ben söyledim, bizzat ben. Hiçbir baskı altında kalmadan ben. İçimden gelerek söyledim, etini koparıp etime eklediğim anlara inat ben, mısralarımın cümlesine inat ben, uykusuz gecelerime ve sesimin en kötü hâline rağmen sana haykırdığım şarkılara inat ben, çekmecemdeki göz yaşların gibi, üzerine boncuk işlediğin peçeteler gibi ben, radyodan bana istediğin şiir gibi ben, her şeyi göze alarak ve yeni bir hayata başlarcasına, kendim, şahsen söyledim ben.
Bakma bana öyle!
Benim de cümlelerim tükenir bir yerde. Ben de susarım bazen, ben de düşerim. Gitme, diyemedim, kusura bakma. Ben de insanım, ben de güzelce sevmesini bilirim bazen.
Susma bana öyle!
Çünkü seni sevdim. Şimdi olsa yine söylerim:
Mutlu ol…