Herkesin kapıları vardır açılmayan, içinde sandık dolusu hatıralar.
Hatıralar ki yıllarca yüzüne bakmayıp da sandık lekesi olunca üzüldüğümüz. Annemizin arada bir havalandırmak için ulu orta serdiği, ardını görünür ettiği.
Kapıları vardır herkesin, içinde açılmamış kitaplar.
Kitaplar ki fiyatını görünce insanın ruhunu zorlar. Kapağında tanıdık bir ağırlık, içinden dökülen tozların renginde sonbahar.
Kapılar vardır hiç açılmamak üzere kapanmış.
Ve fakat bir gün bir kadın çıkıp gelir. Bir kadın tozu dumana katar, yaşanmış ne varsa ceplerinde kuruyemiş torbası gibi sarkar. Bir kadın gelir, bütün kapıları yıkar, bütün kokuları saçar, bütün tozları ışıkta pus yapar. Duvarların altında kalırsın, bir kadın çıkar.
Bir kadın ki okul kokar, bir kadın ki babaannemin ninnileri içinden beyaz geceliklerle, bir kadın ki çocukluğumun yanağına hınzır bir ben koyar.
Bir kadın ki minicik çocuk, ev bark hayallerine sarıp sarmalamış kendini.
Bir kadın ki ekmek parası peşine düşüp beslenmemin son bisküvisini sattığım, hayatımın ilk mektubunu göz yaşlarıyla ıslatıp büyüklere teslim eden.
Bir kadın ki el kadar kız çocuğu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder