Önce bir mısra gelir aklıma. Ama öylesine sahipsiz ve nereden geldiğine dair en ufak bir kanıt taşımaksızın. Gelir yerleşir yüreğime, beynime…
Sonra her an, her dakika, her saat ve hatta her gün yenileri eklenir bu mısraya. Bir tohumun filizlenip fidana dönmesi gibi büyür. Ve bir zaman sonra kanın çeperlere yaptığı basınç gibi zorlar ruhumu. İçime sığamaz olur.
En sonunda damardan boşalan kan misali mürekkep olup dökülür kağıda…
Kısacası,
Ben şiir yazmam; şiir, bana kendini zorla yazdırır.
Ve çünkü şairlik,
İnsanın kelimelerle savaşıdır…
Salı, Nisan 04, 2006
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
abi sonunu süper baglamıssın valla. biz boyle yapamıyoruz:p
tuna kiremitçi'nin bu işte bir yalnızlık var isimli kitabındaki müzisyen karakter de, benzer cümleleri bir şarkı yapma aşamalarınıanlatırken söylemişti. ilham her yerde ilham sanırım :)
Yorum Gönder